L’ portrait Saint Denis

À Elie Raset

L’ bon Cafougnette a bin cor ed l’ouvrache
À raconter l’ fait d’un nouviau voyache.
I vient d’aller faire un tour à Paris,
Dùss qu’il a vu l’ portrait du grand Saint Denis.

« Ah ! oui, qu’i dit, ch’est fait par un bon peinte.
Ch’ t’un biau tableau ! Vl’à comme in l’arprésinte :
L’ bon Saint, les mains loyées derrièr’ sin dos,
In li-a copé es’ tiêt’ tout d’un seul cop.

« Par un miracl’ qué chacun peut connaîte,
Saint D’nis, sitôt, il a ramassé s’ tiête,
Et, tranquill’mint, i s’est mis à s’ prom’ner.
Ch’t’ à c’ momint là qu’in a fait sin portrait.

— Jé n’ comprinds point, li fait r’marquer Polyte.
Expliqu’-min cha, et n’ mé parl’ pas trop vite.
Commint Saint D’nis à ramassé s’ caillau.
L’ bon Saint, les mains loyé’s derrièr’ sin dos ?

— Eh ! ch’est bin simpl’, li répond Cafougnette,
Ch’t’ avec ses dints qu’il a ramassé s’ tiête…
— Ah ! dit Polyte, ah ! ch’est avec ses dints ?
Bé, t’as raison, à ch’t’ heure j’ té comprinds ! »